Het handen vasthouden in de verpleeghuiszorg
Vandaag deel ik een fysio verhaal. Iedereen die in de zorg werk herkent het vast. Soms heb je van die momenten die je altijd bij blijven. Vaak zijn het de kleine dingen die het hem doen. Dit verhaal gaat over een oude mevrouw in het verpleeghuis. Ze heeft een hersenbloeding gehad en zit in haar laatste levensfase. Ik ga wekelijks naar haar toe met als doel om haar verpleegbaar te houden.
Een ode aan mevrouw
Het is al een lange tijd geleden maar nog altijd bent u in mijn gedachten.
U lag al een tijd op bed, u was te moe om de hele dag op te zijn. Praten deed u ook al lange tijd niet meer. Ik kwam bij u om “door te bewegen” zoals we dat noemen. U vond dat geen probleem dat ik dat kwam doen. Soms deed u even de ogen open maar het gebeurde ook geregeld dat u in slaap viel terwijl ik de armen of benen aan het bewegen was.
Ze pakte mijn hand vast
Die ene keer zal ik niet snel vergeten. Ik had met uw arm en hand bewogen en wilde die weer neer leggen. Terwijl ik de hand op uw buik wilde leggen zei ik dat het klaar was voor vandaag. Maar dat was schijnbaar niet de bedoeling. U pakte snel mijn pols vast. Ik moest lachen en vroeg of ik nog niet mocht gaan. U deed uw ogen open en liet uw hand langs mijn pols naar beneden glijden tot mijn hand en pakte die stevig vast. Ik antwoorde dat ik het maar zag als een nee.
We lachen naar elkaar. Even is er niets. Er is geen tijd en er zijn geen woorden. Toch is er een samenzijn. Ik houd uw hand vast en u die van mij. Een tijdje houden we dit vol, totdat u in slaap valt. Ik wens u welterusten en laat voorzichtig uw hand los. Heel zachtjes verlaat ik uw kamer en bedank u voor vandaag.
Dit was mijn fysio verhaal, heb jij ook een verhaal?
Heb jij ook mooie ervaringen in je werk als zorgverlener? Deel je mooie ervaringen!
En? Nieuwsgierig geworden? Wil je meer weten over mijn behandelwijze of wil je een behandeling ervaren? Neem dan contact op met mij.